سر، نه، نگاه

...به باب جون گفت:
-سیاه مال من بود. قهوه ای مال کریم. میدانید چرا؟
-نه؟
-چون من رنگ قهوه ای را بیشتر دوست دارم. برای همین دادمش به کریم.
-دستت درست! نوه ی خودمی...
-اما حالا که پوستشان را کنده اند، معلوم نیست که کدام مال من بوده؟
-چرا. معلومه. طرف چپی ِ مال توست. سیاهه...
-از کجا میدونین؟
-از سر گوسفند سیاه.
بابا جون سر گوسفند سیاه را به علی نشان داد... اما سر سیاه با چشمهای باز به لاشه سمت راستی خیره شده بود.
-میبینی؟ غرق تماشاست.
-اما به سمت راستی نگاه میکنه. شما گفتین طرف چپی مال منه.
-هیچ سری به خودش، به تن خودش نگاه نمی کنه. همیشه به رفیقش، به تن رفیقش، نگاه میکنه. این اول ِ لوطی گریه.
...

پ.ن. از من ِ او، نوشته رضا امیرخانی.