من اگر باهوش بودم...

گاهی اوقات، خصوصا وقتی که مدتی تنها هستم و با کسی معاشرت نکرده‌ام، به نظرم می‌رسد که اصلا آدم باهوشی نیستم.  اشتباهات و کارهای احمقانه‌ای که انجام داده‌ام می‌آیند جلو چشمم، و با در نظر گرفتن  فرصت‌هایی که از دست داده‌ام به خاطر بی‌دقتی‌هایم یا به ‌خاطر غرور بی‌جایم... خلاصه به نظرم در بهترین حالت یک آدم معمولی باشم.

از طرفی وقتی با آدم‌های دیگر معاشرت می‌کنم و خصوصا مواقعی که تلاش می‌کنم چیزی یادشان بدهم، وقتی تقلای ایشان را برای درک مفاهیم می‌بینم، با خودم فکر می‌کنم که نه خیر؛ تو مثل اینها نیستی.

باز با خودم فکر می‌کنم که شاید فقط معلم بدی هستم و توانایی انتقال مفهوم را ندارم.

بعد به یاد مواقعی می‌افتم که سر یک مسئله به صورت گروهی کار می‌کنیم و تمام انرژی من صرف این می‌شود که به همگروهی‌هایم بگویم مسئله چیست و چگونه حل می‌شود.

بعد یاد دوران دبیرستان می‌افتم که وقتی با بقیه درس می‌خواندم حس می‌کردم قدر گوشکوب فهم و شعور ندارم چون همه مسئله را درک کرده بودند و مشغول حل کردن بودند و من هنوز گنگ بودم.

خلاصه نمی‌توانم تصمیم بگیرم که آدم باهوشی هستم یا نه.

اطرافیانی دارم که سعی دارند در من القا کنند که باهوش هستم. ولی حکم حرف‌های ایشان حکم حرف مادر سوسکه است که گفت قربان دست و پای بلورین دخترم بروم....

این مسئله که آیا انسان باهوشی هستم یا خیر برایم مهم است. چون اگر باهوش نباشم می‌توانم با خیال راحت دست از این شکنجه دائمی که به خودم می‌دهم بردارم. می‌توانم مثل بقیه کارهای معمولی بکنم. می‌توانم عوض ۸ درس، ۴ درس در یک ترم پاس کنم.  می‌توانم کمی استراحت کنم.

ولی اگر همچنان باهوش باشم، خیلی بد می‌شود. چون اگر باهوش بودم به خواسته‌هایم می‌رسیدم. دانشگاه ویندزور برای بار اِن‌ام ریجکت‌ام نمی‌کرد.

اگر باهوش بودم...

خانه جدید

یک اتاق جدید پیدا کردم. امروز می‌روم تا قرارداد را امضا کنم و ماه بعد هم این اتاق ۲ متری را ترک می‌کنم و می‌روم برای ماجراهای جدید، در خانه جدید. 

داشتم با خودم فکر می‌کردم که چقدر همه دنبال خانه می‌گردند و چقدر من ۱ ساعت گشتم و پیدا کردم. ساعت ۲ بعد از ظهر یکی از بچه‌های اینجا به من گفت که همچین‌ جایی رو دیده، روز بعد من قرار گذاشتم و الان که یک هفته هم نگذشته می‌خواهم قرار داد امضا کنم. 

با خودم که فکر می‌کنم من برای خرید کردن هم همینطور بوده‌ام همیشه. اولین ایتمی که در مغازه ببینم و خوشم بیاید می‌خرم. در مقابل اکثر دوستانم که قبل از خرید هر چیزی، تمام بازار را زیر و رو می‌کنند و تحقیقات میدانی کامل انجام می‌دهند و نرخ مغازه‌ها را روی نمودار با هم مقایسه می‌کنند و بعد تصمیم می‌گیرند؛ من خیلی به صورت رادیکال، هیچ وقت تحقیق نمی‌کردم برای خرید چیزی. و این موضوع فقط به خرید ختم نمی‌شود، در باقی انتخاب‌های زندگی هم همینطور عمل کرده‌ام. اولین فرصت که حداقل‌های من رو برآورده کند، انتخاب می‌شود. تا به حال هیچ‌ وقت از این شیوه پشیمان نبوده‌ام. در واقع خیلی هم راضی بودم. چون با عمل‌کرد من، ممکن بود گاهی فرصت‌های بهتر را از دست بدهم، ولی موضوع این است که هیچ وقت نمی‌فهمی که فرصت بهتری هم بوده. و نکته دوم این است که کسانی که تحقیقات طولانی مدت انجام می‌دهند، خیلی از فرصت‌هایشان را از دست می‌دهند. همیشه دوستانم را می‌دیدم که فرصت برابر با من داشتند ولی با تعلل از دست دادند... 

حالا این بار هم باید صبر کنم ببینم که چقدر این شیوه باری به هر جهت و هرچه پیش آمد خوش آمد من چطور نتیجه می‌دهد. 

خانه جدید، هم‌خانه‌ای‌های جدید، ماجراهای جدید.