روزمرگی

از اینکه یه سری کار دائم میریزن سرم و منم دائم آنها را روز به روز عقب می اندازم خسته ام. خسته ام از اینکه دائم دارم تنبلی میکنم و کارهایم را انجام نمی دهم. خسته شدم از بس اینقدر دیر میکنم که مجبور میشم همه ی کار ها رو با شب بیدار موندن در ساعات آخر با خستگی ماست مالی کنم.

ناراحتم.ناراحت از اینکه محاسباتی را که 3 هفته پیش ظاهرا به سادگی تمام انجام داده ام؛ الان 3 ساعته که دارم زور میزنم ببینم چی کار کردم و به نتیجه نمی رسم.

ناامیدم و بی انگیزه. دیگه این دانشگاه رفتن را دوست ندارم. 4 هفته پیش با دوست عظیمی در این مورد حرف زدم گفت طبیعیه، ولی اصلا احساس خوبی نسبت به این طبیعیت ندارم. احساس میکنم که این با بی انگیزگی دارم آینده ای رو که قبلا برای خودم متصور شدم را به نابودی میکشم. چیزی که هنوز نیست رو دارم نابود میکنم. چقدر تلخه نابودی پیش از شروع. در نطفه خفه شدن.

ای کاش میشد یه مدت طولانی از همه چیز دور میشدم و دیگه هیچ احساس مسئولیتی نمی کردم ودائم نگران نبودم که فردا چه میشود.

ساقی غم فردای رقیبان چه خوری || پیش آر پیاله را که شب میگذرد